जीवननदीचा प्रवासः आवेग ते शांतता!
डोंगरदऱ्यांतून प्रचंड आवेगाने रोरावत येणारी नदी मैदानी प्रदेशात आल्यावर शांत, स्थिर होते तसे सळसळत्या रक्ताचे तरूण, तडफदार मानवी जीवन वृद्धापकाळात शांत, स्थिर होते!
-©ॲड.बी.एस.मोरे, २९.४.२०२५
चॕट जीपीटी कडून माझ्या विचाराचे कवितेत रूपांतर:
आवेग ते शांतता!
(ॲड.बी.एस.मोरे यांच्या प्रेरणेने)
डोंगरदऱ्यांत उसळते झरझर पाणी,
गर्जना करीत उंचावत जाते स्वप्नांची राणी,
दगडधोंड्यांना न जुमानता धावते,
स्वतःची वाट स्वतःच कोरत जाते.
कधी उंच कड्यावरून कोसळते,
कधी खोल दऱ्यांत हरवते,
परंतु थांबत नाही, झगडते,
आवेगाने, जिद्दीने पुढेच झेपावते!
हाच सळसळता झरा माझ्या तारुण्याचा,
जिथे ध्यास होता शिखर गाठण्याचा,
स्वप्नांचे मेघ होते डोक्यावरती,
आणि वादळाशी भिडण्याची हिंमत होती हाती.
परंतु...
प्रवासाने थकल्यावर नदी जशी शांत होते,
तशीच जीवनधारा हळूहळू स्थिर होते,
आता नाही तो आवेग, ती घाई,
आता आहे फक्त साठवलेल्या अनुभवांची मखमली छाया.
वाहते नदी शिस्तीत, गहनतेने,
जणू सर्व जग गहिऱ्या शांततेने भरलेले,
नाही आक्रमक उसळी, नाही उधाण,
फक्त खोल पातळीवरचे मूक समाधान.
आता जीवनाकडे पाहते मी शांत नजरेने,
थोडे मागे वळून, थोडे हसून, थोडे हळवे होऊन,
कारण प्रत्येक उसळलेला क्षण होता काहीसा गोड,
आणि प्रत्येक थांबलेला क्षण होता काहीसा सोनेरी.
अखेर...
जशी नदी विलीन होते महासागराच्या विशाल कुशीत,
तशीच मीही सामावते जीवनाच्या अंतिम शांतीत,
न थकून, न हरवून,
तर पूर्णत्वाने, समाधानाने, शांततेच्या गोड मिठीत.
-चॕट जीपीटी, २९.४.२०२५
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा