माझा स्वाभिमानी बाप!

माझा स्वाभिमानी बाप!

हृदयात ब्लॉक्स निघूनही माझ्या बापाने शेवट पर्यंत हृदयाचे अॉपरेशन टाळले. घाबरून नव्हे तर मुलाला (म्हणजे मला) खर्चात पाडायचे नाही म्हणून. माझा बाप एकटाच मुंबईतील के.ई.एम. हॉस्पिटलच्या दारात जायचा व रक्त पातळ करणाऱ्या कसल्या त्या गोळ्या घेऊन यायचा. मला एकांतात म्हणायचा "बाळू, याच गोळ्यांवर मी जगणार, तुला तुझ्या वकिलीतून एकच मुलगी असलेला तुझा छोटा संसार नीट चालवता येत नाही आणि तू माझे अॉपरेशन काय करणार"? माझा बाप पुन्हा म्हणायचा "अरे, करमाळा तालुक्यातील साडे गावातून फाटक्या चड्डीवर मुंबईत आलेला मी माणूस स्वतःच्या हिंमतीवर राष्ट्रीय मिल मजदूर संघाचा पुढारी झालो पण मला छक्केपंजे करता आले नाहीत म्हणून पैशाने गरीबच राहिलो पण तरीही जगण्यासाठी तुझ्यावर अवलंबून राहिलो नाही, अधूनमधून उसने म्हणून तुझ्याकडून घेतलेले पैसे तुला परत करून टाकलेत, मग मी माझ्या हृदयाच्या अॉपरेशनचा खर्च तुझ्यावर टाकीलच कसा, आयुष्यभर स्वाभिमानाने जगलोय आणि स्वाभिमानाने मरणार"! असा माझा स्वाभिमानी बाप शेवटी के.ई.एम. हॉस्पिटलमध्येच मेला. छातीत दुखू लागले की एकटाच के.ई.एम. हॉस्पिटलमध्ये अॕडमिट व्हायचा व नंतर त्याची खबर आमच्या पर्यंत उशिरा यायची. मरायच्या काही दिवस अगोदर के.ई.एम. हॉस्पिटलच्या हृदय विकार वार्डात ॲडमिट झालेल्या माझ्या बापाला बघायला मी गेलो तर खाट मिळाली नाही म्हणून माझा बाप त्या वार्डात खालीच गादीवर झोपला होता. पण स्वतःचे दुःख लपवून मलाच तू कसा आहेस वगैरे चौकशी करू लागला. जुन्या के.ई.एम. हॉस्पिटलच्या समोर त्याच हॉस्पिटलची हृदय विकारावर इलाज करणारी एक इमारत आहे. त्याच इमारतीतील एका वार्डात माझा बाप ॲडमिट होता. तिथे मोठमोठी उंदरे इकडून तिकडे फिरत होती. ते दृश्य मला बघवत नव्हते. पण माझा स्वाभिमानी बाप त्या वातावरणातही बिनधास्त होता. अशा बापाचा मी मुलगा आहे. त्याचेच रक्त माझ्या अंगात आहे. मग मी कोरोनाला काय घाबरणार! बायको, मुलीला माझ्या स्वाभिमानी बापाची हीच कथा सांगून त्यांना म्हणालोय की, मला कोरोना झालाच तर जमले तर जिथे गरीब मरतात त्याच पालिकेच्या किंवा शासनाच्या रूग्णालयात मला अॕडमिट करा, माझ्यावर खर्च करायचा नाही, भरपूर जगलोय मी, आता पुन्हा पैसे खर्च करून मला जगवायचा प्रयत्न करायचा नाही"! कोरोनाच्या निमित्ताने माझ्या स्वाभिमानी बापाची आठवण हेच आता माझ्यासाठी अमृत आहे!

-ॲड.बी.एस.मोरे©१८.६.२०२०