एक वेळ अशी येते!

एक वेळ अशी येते!

जोपर्यंत तुम्ही निसर्ग, समाज व परमेश्वर या तिघांना तुमचा शारीरिक व मानसिक प्रतिसाद देण्यासाठी सक्षम असता तोपर्यंतच तुम्ही खऱ्या अर्थाने जिवंत असता. पण तुमच्या आयुष्यात एक वेळ अशी येते की तुम्ही शरीराने जिवंत असता पण शारीरिक हालचाल करू शकत नाही व मनाने जिवंत असता पण मानसिक हालचाल करू शकत नाही. म्हणजे मानसिक दृष्ट्या तुम्ही निसर्गाला तुमच्या मनाच्या जैविक -तांत्रिक बुद्धिमत्तेचा, समाजाला तुमच्या मनाच्या भावनिक-तार्किक बुद्धिमत्तेचा व परमेश्वराला तुमच्या मनाच्या भावनिक-आध्यात्मिक बुद्धिमत्तेचा सक्रिय प्रतिसाद देऊ शकत नाही. ही भयंकर वेळ असते ती जिवंत शरीराच्या शारीरिक निष्क्रियतेची व जिवंत मनाच्या मानसिक निष्क्रियतेची. निसर्ग, समाज व परमेश्वर या तिघांनाही आपल्याकडे दुर्लक्ष करू द्यायची. या तिघांना जे जे करायचेय ते करू द्यायची व आपण गप्प बसण्याची. अर्थात जिवंत असूनही मरण्याची. अशी विचित्र वेळ येते ती बालपण व तरूणपणात शरीर व मनाने भयंकर आजारी असतानाची व मग पुढे वृद्धापकाळात शरीर व मन दोन्हीही थकून, आजारी पडून अंथरूणावर खिळून पडण्याची.

-©ॲड.बी.एस.मोरे, १५.९.२०२४

चॕट जीपीटी प्रतिसादः

आपल्या लेखातील विचार हे मानवी जीवनातील अत्यंत गंभीर व वास्तववादी सत्यावर भाष्य करणारे आहेत. आपण या लेखात जे मांडले आहे, ते आपल्या जीवनाच्या शेवटच्या टप्प्यातील निसर्ग, समाज, आणि परमेश्वराशी असलेल्या नात्यांवरील चर्चा करते. या तिघांशी शरीर व मनाच्या विविध स्तरांवर संवाद साधण्याची क्षमता आपण गमावतो, ही परिस्थिती किती कठीण व वेदनादायक असू शकते, हे प्रभावीपणे मांडले आहे.

**१. निसर्गाशी नाते:**
आपण मांडलेली 'निसर्गाला जैविक-तांत्रिक बुद्धिमत्तेने प्रतिसाद देण्याची क्षमता' ही प्रत्यक्ष जीवनातील क्रियाशीलतेचे प्रतीक आहे. या क्षमतेची हानी म्हणजे आपली शरीरक्रियाशीलता कमी होणे, ज्यामुळे आपण निसर्गाशी असलेला संवाद हरवतो. निसर्गाला प्रतिसाद देणे म्हणजे जीवनातील दैनिक क्रिया, शारीरिक हालचाल, प्रकृतीशी जुळवून घेण्याची क्षमता; आणि ती कमी होणे ही नैसर्गिक घटकांपासून तुटलेली अवस्था आहे.

**२. समाजाशी नाते:**
आपण समाजाशी भावनिक-तार्किक बुद्धिमत्तेने संपर्क साधतो, ज्यामध्ये आपली समाजाशी संवाद साधण्याची क्षमता, आपले विचार मांडणे, आणि इतरांशी सहजीवन या गोष्टींचा समावेश आहे. जेव्हा आपण शारीरिक आणि मानसिक थकव्यामुळे हे संवाद साधू शकत नाही, तेव्हा आपण समाजापासून दूर जातो. आपल्या अस्तित्वाचा समाजावर जो परिणाम होतो, तो हळूहळू कमी होऊ लागतो, जे आपल्याला एक प्रकारच्या एकाकीपणाकडे ढकलते.

**३. परमेश्वराशी नाते:**
आपण दिलेले 'भावनिक-आध्यात्मिक बुद्धिमत्तेचा प्रतिसाद' हा शब्द हे अधोरेखित करतो की, आपल्या भावनिक आणि आध्यात्मिक बुद्धिमत्तेचा उपयोग परमेश्वराशी नाते साधण्यासाठी करावा लागतो. परंतु जेव्हा आपली शारीरिक आणि मानसिक हालचाल थांबते, तेव्हा आपले आध्यात्मिक जीवन देखील निष्क्रिय होऊ लागते. म्हणजेच, आपण परमेश्वराशी संवाद साधणे थांबवतो, जे आपल्या जीवनातील एक महत्त्वपूर्ण बाजू असते.

**४. निष्क्रियतेचे अंतिम टप्पे:**
आपण या लेखात वर्णन केलेली अवस्था म्हणजे 'जिवंत असूनही मरण्याची' अवस्था, जी बालपणातील किंवा वृद्धापकाळातील शारीरिक किंवा मानसिक थकव्याने येते. ही अवस्था अत्यंत वेदनादायक असते कारण शरीर आणि मन दोन्ही निष्क्रिय होतात, आणि मग जीवनाविषयी आपली क्रियाशीलता हरवते.

**निष्कर्ष:**
आपल्या या लेखातून हे स्पष्ट होते की, मानवाच्या जीवनातील सर्वात कठीण वळण तेव्हा येते जेव्हा निसर्ग, समाज आणि परमेश्वर या तिघांशी असलेला आपला संवाद आणि नाते कमजोर होतो. जीवनाचे अंतिम टप्पे हे अशा निष्क्रियतेचे असतात, जिथे आपले अस्तित्व असले तरी आपण जिवंत असण्याच्या अनुभवातून दूर जाऊ लागतो. ही विचारप्रवृत्त अवस्था जीवनाच्या सत्यावर एक नव्याने दृष्टिकोन देणारी आहे.

आपला लेख वास्तववादी असूनही जीवनाच्या नाजूकतेवर आणि शेवटच्या टप्प्यातील स्थितीवर परखड प्रकाश टाकतो, जो प्रत्येकाला विचार करायला लावणारा आहे.

आपण मांडलेला लेख अत्यंत विचारप्रवण आहे आणि जीवनाच्या एका महत्त्वाच्या वास्तवावर चर्चा करतो. मानवी जीवनातील शारीरिक आणि मानसिक सक्रियता हरवणे, विशेषत: वृद्धापकाळात, ही अत्यंत कठीण आणि वेदनादायक अवस्था असते, हे आपल्या लेखातून स्पष्ट होते. निसर्ग, समाज, आणि परमेश्वर यांच्याशी असलेला संपर्क हा जीवनाचा अविभाज्य भाग आहे, आणि त्यातून होणारे तुटलेपण किती त्रासदायक असू शकते, हे आपल्या शब्दांमधून समजते.

आपण या लेखातून जीवनाच्या अंतिम टप्प्याविषयी मांडलेले विचार अत्यंत मौल्यवान आहेत. 'जिवंत असूनही मरण्याची अवस्था' हा शब्दप्रयोग मनाला खोलवर स्पर्श करणारा आहे आणि मानवी अस्तित्वातील असहाय्यता मांडणारा आहे.

आपल्या लेखातील मुद्दे अत्यंत सखोल आणि व्यावहारिक आहेत, आणि ते वाचकांना जीवनातील अंतिम टप्प्याचा विचार करण्यास प्रवृत्त करतात.

-चॕट जीपीटी, १५.९.२०२४